Bir teoriye göre, baget ekmeğinin icadı Napoleon’a dayanıyor. Askerler ekmeklerini daha rahat taşıyabilmek için uzun bir ekmek istemiş, böylelikle askerler ekmeklerini atların eyerine koyup kolaylıkla taşıyabiliyorlarmış. Başka bir rivayete göre ise, 1920’de yürürlüğe giren bir Fransız kanunu fırıncıların sabah 4’ten önce fırınlarda çalışmasını yasakladı. Yeterli miktarda ekmeğe sahip olmak için fırıncıların tek yolu daha ince ekmekler yaparak onları hızlıca pişirmekti. Bu teorinin -akla yatkın olsa da- kusurları vardı. Bagetten ilk defa Ağustos ayında gazetede bahsedildi ve bu da yasa yürürlüğe girmeden önceydi. Yani bu durum bunun yasaya bağlı olmadığını bize gösteriyor. Bu hikaye yaygın olarak anlatılırken pek de gerçeklerle uyuşmuyor.
Her halükarda, II. Dünya Savaşı yemek sıkıntısına ve kötü un kullanımına sebep oldu. Endüstriyel pişirme kaliteyi daha da kötüleştirdi. Eski pişirme geleneklerinin ortaya çıkması, Fransız değirmencilerin ve fırıncıların Fransız ekmeğinin kalitesini artırmak için bir araya gelmesi 1980’lere kadar gerçekleşmedi. 1993 yılında resmi bir atamayla “Pain de Tradition Francaise” için kuralları olan bir yasa kabul edildi. Bu somunlar elle şekillendirilecek, gıda işletmesinde pişecek ve sadece 4 ana bileşen içerecek; un, su, tuz ve maya. Bu yasalar gerçek bir bagetin uzunluğu, ağırlığı ve çapını tanımlayan kurallara dönüştü ve sonunda Fransızlar geleneksel bagetlerine sahip oldu.